In Climax storten personages én publiek van de hemel in de hel

We zijn in 1996, in een oud, verlaten schoolgebouw waar een groep Parijse dansers repeteert voordat ze op tournee gaat naar Amerika. Het is een jong en kleurrijk gezelschap met een fantastische energie. Zelden is er in een film zo’n spetterende dans-show weggegeven als in Gaspar Noé’s ‘Climax’. Maar Noé heet natuurlijk niet voor niets het enfant terrible van de Franse cinema. 

De regisseur die deze week nog op het Filmfestival van Rotterdam werd gesignaleerd, stort zijn ensemble (en daarmee ook zijn publiek) van de hemel in de hel. Als er na de repetitie een feestje wordt gebouwd, gaat het mis: wie heeft er lsd in de sangria gedaan? ‘Climax’ krijgt de nachtmerrie-achtige contouren van een ‘bad trip’. 

Bruut geweld

Eerst wordt er op de bloedrode dansvloer geürineerd en gekotst. Even later is er bruut geweld in het spel. De dansers ­bespringen elkaar, duiken met elkaar in bed of slaan elkaar verrot. Een zwangere twintiger wordt in haar buik geschopt. De camera van ­Benoît Debie tolt op de klanken van Daft Punk en Aphex Twin mee door het gangenstelsel van de oude school, verblind door het felle stroboscooplicht. 

Het is een film als een hallucinante koortsdroom die tegelijkertijd het gevaar van drugs signaleert en in die zin grotere ­didactische waarde heeft dan Noé waarschijnlijk zelf voor mogelijk hield. Anders dan Lars von Triers ‘The House that Jack Built’ werd Noé’s helletocht vorig jaar in Cannes bekroond en gevierd. In Rotterdam gebeurde afgelopen week hetzelfde. Climax-choreografe Nina McNeely gaf er een workshop. Noé danste er met zijn hoofdrolspelers op het podium.

Filmrecensies 

Elke week worden de nieuwste films besproken door onze recensenten. U leest de recensies hier.